Marzyliśmy o tej płycie od kilku lat. Pieśni, które się na niej znalazły, towarzyszą Perfugium od początku jego istnienia, śpiewaliśmy je na spotkaniach we Dworze na Wysokiej, uczyliśmy się ich od naszych mistrzów.

Pieśń o śmierci Króla Sigmunda I – Anonim

Od początku XVI wieku dobrotliwie panował Zygmunt I Stary, królujący ponad 40 lat, z czego połowę przesiedział na Wawelu, zasługując na miano „najbardziej krakowskiego z królów”. W rewanżu określał swoją stolicę jako „wspaniałe i pierwsze” (praecipua et promaria) spośród wszystkich miast polskich. Ten miłośnik włoszczyzny pod różnymi postaciami (żony, warzyw i sztuki) przebudował zamek na Wawelu na nową, zrodzoną w Italii renesansową modłę (…). A średniowieczny dotąd Kraków znacznie zmienił wygląd, głównie dzięki przebudowie fasad domów i przesłonięciu dachów renesansowymi attykami, stosowaniu arkad czy kopuł. Jako stolica prawdziwego mocarstwa tętnił życiem, razem z przedmieściami osiągając 30 tysięcy stałych mieszkańców, którzy raz po raz mieli okazję oglądać szlachtę posłującą na sejmy, pyszne orszaki magnatów (ci ostatni często wykupywali miejskie kamienice, zamieniając je w pałace), tryumfalne przemarsze zwycięskich polskich wodzów i ich wojsk, wystawne obce poselstwa kwaterujące w mieście oraz królów przeciągających przez Kraków w uroczystych pochodach przy rozmaitych okazjach, a nawet urządzających na Rynku wiekopomne widowiska – tak o naszym mieście pisze Mariusz Wollny, autor niezwykłych historii o Kacprze Ryksie, królewskim inwenstygatorze tych czasów.

Renesansowy Kraków to miejsce, w którym spotykały się różne religie, narodowości, kultury – katolicy rzymscy i prawosławni, Żydzi, Ormianie, Włosi, Francuzi, Anglicy, obywatele Rzeczpospolitej Obojga Narodów; miejsce, w którym przenikały się rozmaite kanony piękna, sposoby uprawiania muzyki, opowieści o rzeczach ważnych i zupełnie błahych. Ułożyliśmy naszą muzyczną opowieść w historię spotkania – w jednej z kamienic na Rynku spotykają się mieszkańcy i przybysze.

Zaczynają modlitwą, bo wierzą, że razem zebrał ich tu Pan – psalmy Dawidowe ukazują jedność w różnorodności, czynią modlitwę bliską każdemu. Potem rozmawiają o sprawach ważnych – o sławie, o bogactwie, o przemijaniu; wreszcie wspominają swoich wielkich bohaterów i ich czyny – Włoch zaśpiewa o rycerzu Scaramelli, który rusza w bój; Angielczyk o dzielnym Robin Hoodzie, którego legenda obiegła już całą Europę; Polak wysławiać będzie mądrość i szlachetność Zygmunta Starego oraz męstwo Zamojskiego.

Scaramella – Josquin des Pres

Potem zaśpiewają o miłości – tej szczęśliwej i spełnionej oraz takiej, która jest źródłem mąk i cierpień. Będzie o zdradzie i zbrodni, o nieczułych kochankach i rozstaniach na wieki. A ponieważ przy wieczerzy nie może zabraknąć szlachetnych trunków, a zwłaszcza wina – zgodnie pochwalą ich moc – bo przecież „wszystkie kłopoty ten trunek złoty bez pracy wykorzeni”.

Nie zabraknie też skocznych rytmów, bo nogi same rwą się do tańca. I na koniec modlitwa – bo lud to bogobojny i uczciwy, wie, że wszystko w rękach Najwyższego, szacunek i cześć Jemu winni. Jedna melodia żydowska, jedna prawosławna, a na koniec psalm znany każdemu, że „pięknie i mądrze gdy bracia są razem”.