Choć rzadko, to jednak się zdarza – miłość od pierwszego słuchania. Z nieznanych powodów interpretacje danego artysty przemawiają do nas jak żadne inne, pochłaniają bez reszty, nie możemy o nich zapomnieć. Kompozycja, którą słyszeliśmy w wielu wykonaniach, brzmi nagle tak, jakbyśmy dotąd jej w ogóle nie znali. Takie muzyczne zakochanie może dotyczyć również konkretnego utworu, kompozytora, stylu, czy całej epoki. Zakochani bez pamięci w renesansowej polifonii wokalnej, czy w protestanckich kantatach z XVII wieku, odnosimy wręcz wrażenie, że po długiej podróży dotarliśmy wreszcie do celu, odnaleźliśmy naszą duchową i dźwiękową ojczyznę.
Spróbujmy ogarnąć rozumem te z pozoru nieracjonalne odczucia, rozpoznać emocje, których doznajemy obcując z ulotną sztuką dźwięków. W ostatnim sezonie słuchaliśmy różnych interpretacji Miserere Allegriego i głosowaliśmy wybierając jedną, odpowiadającą naszej wrażliwości. W kolejnym roku spotkań na Lekcjach słuchania będziemy porównywać, głosować, ale także szukać powodów, dla jakich niektóre wykonania, czy repertuar, trafiają w samo sedno naszej wrażliwości.