Trzecia kwestia dotyczy naszych Patronów, bez wsparcia których festiwal nie mógłby istnieć. Dla wielu z nich idea społecznego charakteru Musica Divina jest ściśle związana właśnie z bezpłatnym dostępem do koncertów. Gdybyśmy zaczęli pobierać opłaty, mogłoby to zniechęcić przynajmniej część naszych dobroczyńców, którzy uznaliby, że festiwal przestał realizować cele, które ich do nas przyciągnęły. W efekcie, finansowy bilans mógłby okazać się nawet gorszy niż obecnie.

Po czwarte – i to jest aspekt, którego nie można lekceważyć – przepisy kościelne jednoznaczne mówią, że koncerty odbywające się w świątyniach muszą mieć charakter bezpłatny. Instrukcja Kongregacji Kultu Bożego z 1987 roku stanowczo określa, że wydarzenia muzyczne w kościołach powinny być dostępne dla wszystkich bez jakichkolwiek opłat. Nawet symboliczna, ale obowiązkowa „cegiełka za wstęp” mogłaby prowadzić do poważnych komplikacji prawnych i kontrowersji etycznych, których zdecydowanie nie chcemy.

Nie jest moim zamiarem oskarżać tych, którzy pobierają opłaty za wydarzenia kulturalne – doskonale rozumiem ekonomiczne realia, które często wymuszają takie rozwiązania. Chcę jedynie pokazać, że bliższe nam jest inne podejście, oparte na dobrowolności, solidarności i zaufaniu. Chcemy pozostawić decyzję o wsparciu naszym słuchaczom, wierząc głęboko, że ci, którzy mają takie możliwości, z własnej woli zechcą pomóc festiwalowi przetrwać. Oraz, że takich osób będzie więcej, jeśli nasz przekaz będzie konsekwentny i z raz obranej drogi nie zawrócimy zaprzeczając przy okazji naszym przekonaniom.

Być może to idealizm, być może z uporem maniaka idziemy pod prąd współczesności. Jednak wierzę, że właśnie to czyni Musica Divina wydarzeniem tak wyjątkowym. Bo to coś więcej niż darmowe koncerty – to wspólnota ludzi, dialog ze słuchaczami, otwarte drzwi do doświadczenia muzyki przestrzeni sakralnych, które pozostaną otwarte tak długo, jak długo naszym słuchaczom starczy hojności, a nam – determinacji.